برزو بهنام

یک ایرانی غرورآفرین، یک خلبان شجاع و ازجان گذشته ایرانی، در 13 فوریه 2018 حادثه ای را آفرید، که بعد از یکسال ارزش آن روشن شد، واقعیت انسانی و شجاعانه آن رخ کرد و کاپیتان «کریستوفر بهنام» بعنوان یک خلبان استثنایی و نجات بخش 381 مسافر، به اتفاق دیگر همکارانش که در کابین خلبان حضور داشتند، معرفی شد و ثابت کرد که ایرانی سربلند درهمه رشته ها، در همه میادین، در همه تخصص ها، نام ایران و ایرانی را درصدر می نشاند. وقتی با کاپیتان بهنام گفتگو می کردیم از عشق خود به ایران می گفت، از خاطرات گذشته خود می گفت که در 9 سالگی با پدرش به فرودگاه مهرآباد میرود و با دیدن هواپیمای بوئینگ پنم PANAM ، از آرزوی بزرگ خود می گوید، اینکه دلش می خواهد روزی خلبان بشود و چنان هواپیمایی را هدایت کند. کاپیتان سرانجام به امریکا می آید و بعد از گذراندن دوره های مختلف در میان 1800 داوطلب خلبانی یونایتد، با گفتن جمله معروف خود که عاشق هیجان پرواز است، از کودکی آرزوی خلبانی داشته، اگر در یونایتد خلبان بشود بهترین خلبان یونایتد خواهد شد واینگونه به جمع خلبانان یونایتد می پیوندد و درست 30 سال است به هدایت عظیم ترین هواپیماها درسراسر جهان مشغول است.

کاپیتان بهنام درباره حادثه پرواز سانفرانسیسکو به هونولولو می گوید آن پرواز درتاریخ زندگی من برای همیشه ثبت شده و من لحظه به لحظه آنرا در ذهن خود دارم و و با آن زندگی می کنم. آنروز درواقع جان 381 مسافر هواپیما در دست من بود. و درحالیکه در یکی از روزهای بسیار آرام و هوای دلپذیر از فرودگاه سانفرانسیسکو به سوی هونولولو پرواز می کردیم، بعد از 4 ساعت، ناگهان با صدای مهیبی همه هواپیما تکان خورد، در یک لحظه همه ما درون کابین دچار شوک شدیم دو همکار من پاول ایرزو افسر ارشد اد گاگارین نیز در این سفر بعنوان مسافر همراه بودند. در یک لحظه بظاهر خوفناک، ناگهان پره موتور سمت راست از موتور جدا شده و موتور سمت راست آتش می گیرد و در آن لحظه حساس اگر من حتی در چند ثانیه دچار اشتباه می شدم، با برخورد آن قسمت به بخش حساس هواپیما انفجار و سقوط را بدنبال داشت. ما در آن لحظه درون کابین فریاد میزدیم. ولی بخشی از دستگاه ها از کار افتاده و هدایت اتوماتیک هواپیما هم مختل شده بود. من درآن لحظه به فکر نجات مسافران بودم. مسافرانی که خانواده داشتند، عاشق بودند، نامزد داشتند، همسر و فرزند داشتند وهزاران آرزو که درواقع همه اینها بدست من سپرده شده بود. من در آن لحظه به یاد خانواده خودم، به یاد پدرم که سخت بیمار بود ومن دلم میخواست برای آخرین بار او را ببینم. به آن لحظات کودکی ام سفر کردم به یاد فرودگاه مهرآباد افتادم و در همان زمان با کنترل هواپیما با در دست داشتن فرمان هواپیما، همه تجربه خود را با کمک همکارانم بکار گرفتم و از ارتفاع 36 هزارپایی به 10000 پایی آمدیم، از مسافران خواسته شده بود، با توجه به امکانات درون هواپیما از خود مراقبت کنند. در آن لحظه مسافران با عزیزان شان با تلفن دستی، ایمیل خداحافظی می کردند ولی به جرات آنها از خود در آن مدت شهامت زیادی نشان دادند. همه آنها شجاع ترین مسافرانی بودند که من در سفرهایم دیده بودم. در این میان افسرارشد گاگارین به درون هواپیما و بخش مسافران رفت تا وضعیت موتور سمت راست را که ما قادر به دیدن آن نبودیم بررسی کند و با خبرهای خوشی نیامد. عاقبت با برج مراقبت فرودگاه هونولولو تماس گرفتیم ودرحالیکه از میان ابرها بدون دید به پرواز ادامه می دادیم و خلبان پاول ایرز را هم هدایت می کردم، در بلندترین نقطه فرودگاه هونولولو به سلامت روی زمین نشستیم و خدا را شکر هیچ کسی آسیب ندید و ما بلافاصله جلوی درخروجی، ایستادیم تا از همه مسافران بخاطر شجاعت و صبرشان تشکر کنیم که در این رویداد به ما کمک کردند.